woensdag 24 november 2010

PERSBERICHT RUDAW 21 november 2010

“Ik verliet mijn vriendin voor de PKK”


Interview – Henri Dahlem, de Indonesische Nederlander die 1000 kilometer ging hardlopen voor de Koerdische leider Abdullah Öcalan, de man die vroeger eigenlijk niet zo veel van Koerden hield. Ook de hardloper die zich afvraagt waarom Koerden eigenlijk zoveel Turks spreken en de theoloog die Duitsland werd uitgezet en door de Belgische politie werd gemarteld voor zijn inzet.
Door Shevin Dewlemend
De 39-jarige Henri Dahlem stapte begin dit jaar de vereniging van Arnhem in en zei met volle overtuiging: “Ik wil opkomen voor de rechten van Öcalan,” zei hij. Een kamer vol rokende mannen met hun theeglaasjes op tafel keken hem raar aan. “Ze dachten waarschijnlijk dat ik gek was.”
“Dat gaat met Öcalan ook gebeuren, uiteindelijk als democratisch leider verkozen worden.”
Hoe ben je op het idee gekomen om te gaan hardlopen?
Het is niet de eerste keer dat ik dit doe. Ik heb eerder gelopen voor Nelson Mandela en toen was ik 18. En ik was niet de enige, we liepen met een hele groep. En in iedere stad waren ontvangstcomités aanwezig. Ook heb ik gelopen voor de Tsjechische dissidentenleider Vaclav Havel. Die beide leiders hebben jarenlang in de gevangenis gezeten en zijn daarna democratisch verkozen als leider. Dat gaat ook bij Öcalan gebeuren, vandaar mijn idee.
“Bixwe bixwe bixwe, dat is wat je leert bij Koerdische families die je volproppen.”

Wat wist je over de Koerden voordat je hieraan begon?
Eigenlijk had ik vroeger heel lang een slecht beeld over de Koerden. Totdat ik twee Koerden ontmoette..
Dacht je dat Koerden terroristen waren?
Eigenlijk werd ik erg beïnvloed door de pers. Ik kan me een aanslag van de PKK in 1993 heel goed herinneren. Dat was in Antalya en er waren Nederlandse slachtoffers gevallen. Als je dat dan op de voorpagina’s ziet, en je hebt geen achtergrondinformatie heb je gauw dat beeld ja.

Hoe ben je dan betrokken geraakt bij de Koerden?
In de kerk waar ik in Berlijn werkte kwam ik in aanraking met Koerden. Mijn toenmalige chef kwam naar mij toe en vertelde me dat er twee Koerdische vluchtelingen zouden komen en ik ze moest begeleiden. De jongens kwamen. Ze stelden zich voor: “Ik ben Mustafa uit Riha (Urfa), en ik ben Abdullah uit Dilok (Gaziantep)”. Ze zeiden het ook in het Koerdisch. Ik had geen idee waar ze het over hadden. En toen heb ik een hele nacht met ze gezeten en ze hebben me alles verteld over de Koerden en Öcalan. En toen dacht ik: als dit echt waar is ben ik heel slecht geweest.
En toen?
Ze vroegen me of ik onderzoek had gedaan. En een van de boeken die ik daarna las was die van Britta Böhler, De zwerftocht van een leider. Böhler was de toenmalige advocaat van Öcalan. En toen dacht ik: ik moet me voor Öcalan inzetten. Dat deed ik dan ook. Vier dagen later voegde ik me aan mijn eerste demonstratie in Berlijn voor de vrijheid van Öcalan. Later werd ik Duitsland uitgezet, ik was te actief en ze zeiden dat ik lid was van de PKK.
Was dat slechts een bewering?
Ja dat was een bewering.
Dus je bent geen lid van de PKK?
Het klinkt arrogant maar ik ben een van de meest actieve PKK’ers dus ik voel me wel lid van de PKK.
Helder. Even terug naar dat je het land werd uitgezet. Hoe gebeurde dat?
Politieagenten vielen een nacht mijn huis in en zeiden tegen me: “Je moet het land uit want je bent lid van de PKK. Ik weet dat dat niet zo is maar we moeten je eruit zetten van het Ministerie van Buitenlandse en Binnenlandse zaken.” Een rel schoppen had niet zo veel zin dus ik vertrok uit mezelf.

Toen ging je naar België.
De Duitse politie liet me achtervolgen en ze wisten dat ik naar België ging. Er was zelfs een raar verbod want ik kon me niet inschrijven bij een Belgische gemeente. België zou informatie gekregen hebben over dat ik lid was van de PKK. En toen werd ik uit het niets opgepakt in Brussel.
“Ik ben geslagen in de cel in België met een papier voor me die ik moest tekenen.”
Ik kreeg een papiertje voor me dat ik moest tekenen met de verklaring ‘ik ben lid van de PKK’. Die tekende ik natuurlijk niet en ik ben geslagen in de cel door Belgische politieagenten op een plek waar niemand wist waar ik was. Ik voelde me echt in een film. Ik voelde me net als in de film ‘Cry Freedom’. Ik ben wel trots op mezelf want ondangs dat ik ben geslagen heb ik niet getekend dat ik lid was van de PKK. Al was ik dat wel, wat dan? Maar ik ben het niet. Ik bleef ontkennen en toen werd ik netjes in de auto gestopt en in Roosendaal midden in een februari nacht er uit gedropt.
Dacht je toen niet, ‘weg met die Koerden’?
Dat niet precies, maar ik wilde wel tijd voor mezelf. Ik dacht wel, Henri waar ben je aan begonnen? Ik ben opgevoed als Jehova’s Getuige waar je leert dat politiek heel slecht is, en in de gevangenis dacht ik: ja het is blijkbaar echt heel slecht. Toen heb ik vijf jaar lang me niet meer ingezet voor de Koerden. Maar ik dacht er wel aan. Na die vijf jaar kwam ik die twee Koerdische jongens weer tegen en zij adviseerden me om het boek van Britta weer te lezen. Dat was voor mij een hele afweging. Als ik dat boek zou lezen zou ik weer me met politiek gaan bemoeien, dan zou ik uit mijn Jehova’s Getuigen groep gezet worden. En ook het meisje waar ik destijds verliefd op was en verkering mee had moest ik gedag zeggen.
Toch koos je weer voor de Koerden en de PKK?
Ik voelde me die vijf jaar waar ik niet actief was voor de Koerden echt een lafaard doordat ik me niet had ingezet in een zaak waar ik erg in geloofde. Ik moest offers brengen en met veel moeite heb ik gekozen voor de Koerdische zaak. Mijn vriendin kon het wel begrijpen. Ik koos voor de Koerden en Öcalan en zij koos voor haar geloof.
En hoe begon het idee om te gaan hardlopen?
Begin dit jaar stapte ik de Komel in Arnhem (vereniging) in en zei met volle overtuiging: “Ik wil opkomen voor de rechten van Öcalan.” Een kamer vol rokende mannen met hun theeglaasjes op tafel keken me raar aan. Ze dachten waarschijnlijk dat ik gek was. Ik moest de bestuursleden spreken en die waren er een paar dagen later weer. Toen ik het bestuur had ontmoet vertelde ik dat ik naar Straatsburg wilde lopen voor Öcalan. Zij stelden voor om van Den Haag naar Brussel te lopen. Ik stemde in. En alsof alles zo makkelijk is wilden ze ook dat ik terugkeerde naar Den Haag, hardlopend.
“Koerden zeggen dat ik Koerdisch moet leren. Dat doen ze zelf niet eens!”
Ik had wel een voorwaarde: alles gaat in Adidas. En ik kreeg een dag later mijn Adidas schoenen en kleren op kosten van Fed-Kom. Dat was eigenlijk voor de grap.
Op 7 september begon je met rennen…
Ik had het doel om 825 km te lopen door Nederland, België, Duitsland, Frankrijk. Later voegde ik ook Zwitserland eraan toe. Ik begon in Arnhem en liep naar Keulen, Frankfurt, Stuttgart enzovoorts.
“Ik koos voor de PKK in plaats van mijn vriendin.”

Hoe weet je hoe je gaat lopen?
Van te voren maakte ik mijn kaart via Google Maps en plande ik mijn route in op wandelpaden. Van Koerdische vereniging naar Koerdisch vereniging werd ik bijgestaan door Koerden met auto’s en fietsen.
Hoe voelde je je ontvangen door de Koerdische verenigingen?
Ik verwachtte wel meer support van de Koerden. Het leek alsof ze niet echt blij waren met mijn komst. Ik kreeg veel vragen zoals wat kom je hier doen. En er werd achter mijn rug om gesuggereerd dat ik andere bedoelingen zou hebben. Ik heb mijn best gedaan om te bewijzen dat ik het echt voor Öcalan doe.
Ik heb begrepen dat er wordt beweerd dat je hebt gezegd tegen sommige Koerden ‘houden jullie niet van Öcalan, waarom laten jullie me niet rennen?’
Dat heb ik inderdaad gezegd maar men reageerde er dan niet op. Er waren bepaalde bestuurders van sommige Koerdische verenigingen die mij liever kwijt dan rijk waren. Ik voelde me wel goed toen die bestuurders werden gewaarschuwd door de Fed Kom dat ze me moesten steunen. Ik heb ook wel eens tegen het bestuur gezegd: “als jullie me niet willen wil ik best stoppen. Maar ga dan niet zeggen dat ik ben gestopt. Jullie kunnen het gewoon niet aan”.
“Je wordt zeer beïnvloed door de pers.”
En ben je nu blij dat het bijna is afgelopen?
Ik ben tot op een bepaalde hoogte blij dat ik stop. Ik ben door bepaalde Koerden tot gek verklaard doordat ik liep voor hun leider. En hierdoor raken ze mensen kwijt die een hart hebben voor de Koerden. Ik ben hier gewoon heel hard in. Ik ben niet altijd met respect behandeld. Roj TV en de krant Özgur Politika hebben me altijd heel goed geholpen. En sommige verenigingen die niet op de agenda stonden hebben me ook erg goed geholpen. Ik ga wel een rapport schrijven en naar het hoogste bestuur van de PKK sturen, ook naar Öcalan.
Wat verwacht je dat uit the rapport komt die je naar Öcalan gaat sturen?
Ik stuur het niet alleen naar Öcalan maar ook naar de voorzitter van de KNK, Kon-Kurd, Kongra Gel en naar de PJAK. En ik verwacht een positief bericht. Die leiders hebben respect voor mij en dat wat ik doe. Maar sommige ondergeschikten niet echt.
Ik ben eigenlijk wel een van de helden. Als ik een artikel zou schijven over de negatieve dingen die ik heb meegemaakt en die vervolgens naar een Nederlandse krant zou sturen zou het niet zo goed zijn voor de Koerden. En het grootste lachende volk zouden de Turken zijn, en dat wilde ik niet.
“Ik geloof niet in andere Koerdische leiders.”
“Hoe gaat het met rennen?
Nu [donderdag 18 november] zit ik op 971 kilometer nu ben ik in Den Haag. Morgen ren ik 20 kilometer. Ik vertrek vrijdag hier uit Den Haag-Leidschenveen en ren 12 kilometer naar Scheveningen en dan 8 kilometer naar de Komel [vereniging]. Dan zit ik op 991 kilometer en ga ik zondag 9 kilometer lopen van het Vredespaleis naar Event Plaza in Rijswijk. Ik nodig iedereen uit die wilt meefietsen, autorijden, lopen naar de finish. Maar wel met de vlag van Koerdistan en die met Öcalan erop.
Geloof je in een Koerdistan?
Ik hoop dat Koerdistan ooit eens komt maar dat kan alleen als Öcalan vrijkomt.
En de andere politiek leiders van de Koerden?
Daar geloof ik niet in.
Wat gebeurt er eigenlijk na zondag?
Er moet een landelijk comité komen voor de vrijheid van Öcalan gezeteld in Den Haag, dichtbij de politiek. Met het liefst niet-Koerdische leden. Ten tweede wil ik op zeer korte termijn, desnoods zonder delegatie en uit eigen zak, naar Koerdistan. Ik wil dan heel graag met de advocaten van Öcalan spreken en mijn brief persoonlijk overhandigen. En tot slot heb ik één wens. Die heb ik ook aan Remzi Kartal voorgesteld, en hij vond het een heel goed idee. Ik wil een marathoncomité oprichten voor de vrijheid van Öcalan. Dan wil ik op zijn minst 10 Koerden trainen, sponsors vinden, trainers vinden en die dan trainen voor de halve marathon. En zo lang Öcalan nog niet vrij is deel nemen aan internationale marathons. Met Öcalan t-shirts. Er is genoeg potentieel om dit uit te kunnen voeren.
Wat vind je van de uitspraken van Öcalan over dat hij geen zelfstandig Koerdistan wilt?
Öcalan is diep in zijn hart wel voor Koerdistan maar hij wil denk ik halen wat erin zit en Koerdistan is voorlopig toekomstmuziek.
En Zuid-Koerdistan?
Daar ben ik niet zo tevreden over. Ze denken alleen maar aan geld. Het enige waar ik het wel mee eens ben is dat Iraaks Koerdistan hulp krijgt van Israël en dat is heel goed. De vijanden van onze vijanden zijn onze vrienden. En dat is Israël.
Voel je je een beetje Koerdisch?
Nee. Ik voel me wel een beetje anders. Ik voel me PKK’er.
Wat vind je van Koerdische vrouwen?
Ik heb er een hoop getroffen die zeer goed gestudeerd zijn. En Koerdische vrouwen hebben me onderweg erg goed geholpen. En er zaten ook wel hele leuke tussen. Maar tussen mij en de liefde staat de partij. En eigenlijk hou ik diep in hart nog een beetje van mijn ex-vriendin.
Veel Koerden praten onderling Turks, wat vind je ervan?
Geen stijl. Wat wel grappig is dan zeggen ze me dat ik Koerdisch moet leren, ze praten het zelf niet eens (lachend).
Tot slot Henri kan je een wel beetje Koerdisch?
Ja, een paar woorden: Roj bash [goededag], çawan î [hoe gaat het], mast [yoghurt], dew [karnemelk], bixwe bixwe bixwe [eet, eet, eet]. Dat is wat je krijgt bij Koerdische families: vrouwen die aandringen met bixwe bixwe bixwe en je volproppen. (Foto: Rudaw)

1 opmerking:

  1. Beste Henri,

    Ik ben een journalist en ik wil heel graag in contact komen met jou, maar ik kan nergens gegevens vinden.
    Ik ben erg geinteresseerd in jouw verhaal.
    Zou je misschien met mij contact willen opnemen?

    Vriendelijke groet, Tami Ravid
    tamimamush@yahoo.com

    BeantwoordenVerwijderen