woensdag 24 november 2010

PERSBERICHT RUDAW 21 november 2010

“Ik verliet mijn vriendin voor de PKK”


Interview – Henri Dahlem, de Indonesische Nederlander die 1000 kilometer ging hardlopen voor de Koerdische leider Abdullah Öcalan, de man die vroeger eigenlijk niet zo veel van Koerden hield. Ook de hardloper die zich afvraagt waarom Koerden eigenlijk zoveel Turks spreken en de theoloog die Duitsland werd uitgezet en door de Belgische politie werd gemarteld voor zijn inzet.
Door Shevin Dewlemend
De 39-jarige Henri Dahlem stapte begin dit jaar de vereniging van Arnhem in en zei met volle overtuiging: “Ik wil opkomen voor de rechten van Öcalan,” zei hij. Een kamer vol rokende mannen met hun theeglaasjes op tafel keken hem raar aan. “Ze dachten waarschijnlijk dat ik gek was.”
“Dat gaat met Öcalan ook gebeuren, uiteindelijk als democratisch leider verkozen worden.”
Hoe ben je op het idee gekomen om te gaan hardlopen?
Het is niet de eerste keer dat ik dit doe. Ik heb eerder gelopen voor Nelson Mandela en toen was ik 18. En ik was niet de enige, we liepen met een hele groep. En in iedere stad waren ontvangstcomités aanwezig. Ook heb ik gelopen voor de Tsjechische dissidentenleider Vaclav Havel. Die beide leiders hebben jarenlang in de gevangenis gezeten en zijn daarna democratisch verkozen als leider. Dat gaat ook bij Öcalan gebeuren, vandaar mijn idee.
“Bixwe bixwe bixwe, dat is wat je leert bij Koerdische families die je volproppen.”

Wat wist je over de Koerden voordat je hieraan begon?
Eigenlijk had ik vroeger heel lang een slecht beeld over de Koerden. Totdat ik twee Koerden ontmoette..
Dacht je dat Koerden terroristen waren?
Eigenlijk werd ik erg beïnvloed door de pers. Ik kan me een aanslag van de PKK in 1993 heel goed herinneren. Dat was in Antalya en er waren Nederlandse slachtoffers gevallen. Als je dat dan op de voorpagina’s ziet, en je hebt geen achtergrondinformatie heb je gauw dat beeld ja.

Hoe ben je dan betrokken geraakt bij de Koerden?
In de kerk waar ik in Berlijn werkte kwam ik in aanraking met Koerden. Mijn toenmalige chef kwam naar mij toe en vertelde me dat er twee Koerdische vluchtelingen zouden komen en ik ze moest begeleiden. De jongens kwamen. Ze stelden zich voor: “Ik ben Mustafa uit Riha (Urfa), en ik ben Abdullah uit Dilok (Gaziantep)”. Ze zeiden het ook in het Koerdisch. Ik had geen idee waar ze het over hadden. En toen heb ik een hele nacht met ze gezeten en ze hebben me alles verteld over de Koerden en Öcalan. En toen dacht ik: als dit echt waar is ben ik heel slecht geweest.
En toen?
Ze vroegen me of ik onderzoek had gedaan. En een van de boeken die ik daarna las was die van Britta Böhler, De zwerftocht van een leider. Böhler was de toenmalige advocaat van Öcalan. En toen dacht ik: ik moet me voor Öcalan inzetten. Dat deed ik dan ook. Vier dagen later voegde ik me aan mijn eerste demonstratie in Berlijn voor de vrijheid van Öcalan. Later werd ik Duitsland uitgezet, ik was te actief en ze zeiden dat ik lid was van de PKK.
Was dat slechts een bewering?
Ja dat was een bewering.
Dus je bent geen lid van de PKK?
Het klinkt arrogant maar ik ben een van de meest actieve PKK’ers dus ik voel me wel lid van de PKK.
Helder. Even terug naar dat je het land werd uitgezet. Hoe gebeurde dat?
Politieagenten vielen een nacht mijn huis in en zeiden tegen me: “Je moet het land uit want je bent lid van de PKK. Ik weet dat dat niet zo is maar we moeten je eruit zetten van het Ministerie van Buitenlandse en Binnenlandse zaken.” Een rel schoppen had niet zo veel zin dus ik vertrok uit mezelf.

Toen ging je naar België.
De Duitse politie liet me achtervolgen en ze wisten dat ik naar België ging. Er was zelfs een raar verbod want ik kon me niet inschrijven bij een Belgische gemeente. België zou informatie gekregen hebben over dat ik lid was van de PKK. En toen werd ik uit het niets opgepakt in Brussel.
“Ik ben geslagen in de cel in België met een papier voor me die ik moest tekenen.”
Ik kreeg een papiertje voor me dat ik moest tekenen met de verklaring ‘ik ben lid van de PKK’. Die tekende ik natuurlijk niet en ik ben geslagen in de cel door Belgische politieagenten op een plek waar niemand wist waar ik was. Ik voelde me echt in een film. Ik voelde me net als in de film ‘Cry Freedom’. Ik ben wel trots op mezelf want ondangs dat ik ben geslagen heb ik niet getekend dat ik lid was van de PKK. Al was ik dat wel, wat dan? Maar ik ben het niet. Ik bleef ontkennen en toen werd ik netjes in de auto gestopt en in Roosendaal midden in een februari nacht er uit gedropt.
Dacht je toen niet, ‘weg met die Koerden’?
Dat niet precies, maar ik wilde wel tijd voor mezelf. Ik dacht wel, Henri waar ben je aan begonnen? Ik ben opgevoed als Jehova’s Getuige waar je leert dat politiek heel slecht is, en in de gevangenis dacht ik: ja het is blijkbaar echt heel slecht. Toen heb ik vijf jaar lang me niet meer ingezet voor de Koerden. Maar ik dacht er wel aan. Na die vijf jaar kwam ik die twee Koerdische jongens weer tegen en zij adviseerden me om het boek van Britta weer te lezen. Dat was voor mij een hele afweging. Als ik dat boek zou lezen zou ik weer me met politiek gaan bemoeien, dan zou ik uit mijn Jehova’s Getuigen groep gezet worden. En ook het meisje waar ik destijds verliefd op was en verkering mee had moest ik gedag zeggen.
Toch koos je weer voor de Koerden en de PKK?
Ik voelde me die vijf jaar waar ik niet actief was voor de Koerden echt een lafaard doordat ik me niet had ingezet in een zaak waar ik erg in geloofde. Ik moest offers brengen en met veel moeite heb ik gekozen voor de Koerdische zaak. Mijn vriendin kon het wel begrijpen. Ik koos voor de Koerden en Öcalan en zij koos voor haar geloof.
En hoe begon het idee om te gaan hardlopen?
Begin dit jaar stapte ik de Komel in Arnhem (vereniging) in en zei met volle overtuiging: “Ik wil opkomen voor de rechten van Öcalan.” Een kamer vol rokende mannen met hun theeglaasjes op tafel keken me raar aan. Ze dachten waarschijnlijk dat ik gek was. Ik moest de bestuursleden spreken en die waren er een paar dagen later weer. Toen ik het bestuur had ontmoet vertelde ik dat ik naar Straatsburg wilde lopen voor Öcalan. Zij stelden voor om van Den Haag naar Brussel te lopen. Ik stemde in. En alsof alles zo makkelijk is wilden ze ook dat ik terugkeerde naar Den Haag, hardlopend.
“Koerden zeggen dat ik Koerdisch moet leren. Dat doen ze zelf niet eens!”
Ik had wel een voorwaarde: alles gaat in Adidas. En ik kreeg een dag later mijn Adidas schoenen en kleren op kosten van Fed-Kom. Dat was eigenlijk voor de grap.
Op 7 september begon je met rennen…
Ik had het doel om 825 km te lopen door Nederland, België, Duitsland, Frankrijk. Later voegde ik ook Zwitserland eraan toe. Ik begon in Arnhem en liep naar Keulen, Frankfurt, Stuttgart enzovoorts.
“Ik koos voor de PKK in plaats van mijn vriendin.”

Hoe weet je hoe je gaat lopen?
Van te voren maakte ik mijn kaart via Google Maps en plande ik mijn route in op wandelpaden. Van Koerdische vereniging naar Koerdisch vereniging werd ik bijgestaan door Koerden met auto’s en fietsen.
Hoe voelde je je ontvangen door de Koerdische verenigingen?
Ik verwachtte wel meer support van de Koerden. Het leek alsof ze niet echt blij waren met mijn komst. Ik kreeg veel vragen zoals wat kom je hier doen. En er werd achter mijn rug om gesuggereerd dat ik andere bedoelingen zou hebben. Ik heb mijn best gedaan om te bewijzen dat ik het echt voor Öcalan doe.
Ik heb begrepen dat er wordt beweerd dat je hebt gezegd tegen sommige Koerden ‘houden jullie niet van Öcalan, waarom laten jullie me niet rennen?’
Dat heb ik inderdaad gezegd maar men reageerde er dan niet op. Er waren bepaalde bestuurders van sommige Koerdische verenigingen die mij liever kwijt dan rijk waren. Ik voelde me wel goed toen die bestuurders werden gewaarschuwd door de Fed Kom dat ze me moesten steunen. Ik heb ook wel eens tegen het bestuur gezegd: “als jullie me niet willen wil ik best stoppen. Maar ga dan niet zeggen dat ik ben gestopt. Jullie kunnen het gewoon niet aan”.
“Je wordt zeer beïnvloed door de pers.”
En ben je nu blij dat het bijna is afgelopen?
Ik ben tot op een bepaalde hoogte blij dat ik stop. Ik ben door bepaalde Koerden tot gek verklaard doordat ik liep voor hun leider. En hierdoor raken ze mensen kwijt die een hart hebben voor de Koerden. Ik ben hier gewoon heel hard in. Ik ben niet altijd met respect behandeld. Roj TV en de krant Özgur Politika hebben me altijd heel goed geholpen. En sommige verenigingen die niet op de agenda stonden hebben me ook erg goed geholpen. Ik ga wel een rapport schrijven en naar het hoogste bestuur van de PKK sturen, ook naar Öcalan.
Wat verwacht je dat uit the rapport komt die je naar Öcalan gaat sturen?
Ik stuur het niet alleen naar Öcalan maar ook naar de voorzitter van de KNK, Kon-Kurd, Kongra Gel en naar de PJAK. En ik verwacht een positief bericht. Die leiders hebben respect voor mij en dat wat ik doe. Maar sommige ondergeschikten niet echt.
Ik ben eigenlijk wel een van de helden. Als ik een artikel zou schijven over de negatieve dingen die ik heb meegemaakt en die vervolgens naar een Nederlandse krant zou sturen zou het niet zo goed zijn voor de Koerden. En het grootste lachende volk zouden de Turken zijn, en dat wilde ik niet.
“Ik geloof niet in andere Koerdische leiders.”
“Hoe gaat het met rennen?
Nu [donderdag 18 november] zit ik op 971 kilometer nu ben ik in Den Haag. Morgen ren ik 20 kilometer. Ik vertrek vrijdag hier uit Den Haag-Leidschenveen en ren 12 kilometer naar Scheveningen en dan 8 kilometer naar de Komel [vereniging]. Dan zit ik op 991 kilometer en ga ik zondag 9 kilometer lopen van het Vredespaleis naar Event Plaza in Rijswijk. Ik nodig iedereen uit die wilt meefietsen, autorijden, lopen naar de finish. Maar wel met de vlag van Koerdistan en die met Öcalan erop.
Geloof je in een Koerdistan?
Ik hoop dat Koerdistan ooit eens komt maar dat kan alleen als Öcalan vrijkomt.
En de andere politiek leiders van de Koerden?
Daar geloof ik niet in.
Wat gebeurt er eigenlijk na zondag?
Er moet een landelijk comité komen voor de vrijheid van Öcalan gezeteld in Den Haag, dichtbij de politiek. Met het liefst niet-Koerdische leden. Ten tweede wil ik op zeer korte termijn, desnoods zonder delegatie en uit eigen zak, naar Koerdistan. Ik wil dan heel graag met de advocaten van Öcalan spreken en mijn brief persoonlijk overhandigen. En tot slot heb ik één wens. Die heb ik ook aan Remzi Kartal voorgesteld, en hij vond het een heel goed idee. Ik wil een marathoncomité oprichten voor de vrijheid van Öcalan. Dan wil ik op zijn minst 10 Koerden trainen, sponsors vinden, trainers vinden en die dan trainen voor de halve marathon. En zo lang Öcalan nog niet vrij is deel nemen aan internationale marathons. Met Öcalan t-shirts. Er is genoeg potentieel om dit uit te kunnen voeren.
Wat vind je van de uitspraken van Öcalan over dat hij geen zelfstandig Koerdistan wilt?
Öcalan is diep in zijn hart wel voor Koerdistan maar hij wil denk ik halen wat erin zit en Koerdistan is voorlopig toekomstmuziek.
En Zuid-Koerdistan?
Daar ben ik niet zo tevreden over. Ze denken alleen maar aan geld. Het enige waar ik het wel mee eens ben is dat Iraaks Koerdistan hulp krijgt van Israël en dat is heel goed. De vijanden van onze vijanden zijn onze vrienden. En dat is Israël.
Voel je je een beetje Koerdisch?
Nee. Ik voel me wel een beetje anders. Ik voel me PKK’er.
Wat vind je van Koerdische vrouwen?
Ik heb er een hoop getroffen die zeer goed gestudeerd zijn. En Koerdische vrouwen hebben me onderweg erg goed geholpen. En er zaten ook wel hele leuke tussen. Maar tussen mij en de liefde staat de partij. En eigenlijk hou ik diep in hart nog een beetje van mijn ex-vriendin.
Veel Koerden praten onderling Turks, wat vind je ervan?
Geen stijl. Wat wel grappig is dan zeggen ze me dat ik Koerdisch moet leren, ze praten het zelf niet eens (lachend).
Tot slot Henri kan je een wel beetje Koerdisch?
Ja, een paar woorden: Roj bash [goededag], çawan î [hoe gaat het], mast [yoghurt], dew [karnemelk], bixwe bixwe bixwe [eet, eet, eet]. Dat is wat je krijgt bij Koerdische families: vrouwen die aandringen met bixwe bixwe bixwe en je volproppen. (Foto: Rudaw)

maandag 8 november 2010

PERSBERICHT

HARDLOPER HENRI DAHLEM LOOPT MEER KILOMETERS VOOR DE VRIJHEID VAN DE KOERDISCHE LEIDER ABDULLAH OCALAN. IN TOTAAL 1000 KILOMETER. 
 
De Nederlander en hardloper Henri Dahlem,1971, zal op zaterdag 13 november 2010 de Belgische-Nederlandse grens overgaan bij het Vlaamse plaatsje Poppel en door zijn geboorteplaats Goirle voor de vrijheid van de Koerdische leider Abdullah Ocalan naar de stad Tilburg lopen. Op dinsdag 7 september 2010 ging Dahlem van start vanuit zijn huidige woonplaats Arnhem en liep hij 21 kilometer de Nederlandse-Duitse grens over.
Daana liep Dahlem meer dan 800 kilometer voor de vrijheid van Ocalan door Duitsland, Zwitserland, Frankrijk en over Belgisch grondgebied. Dahlem wil doormddel van zijn vrijheidsloop op een sportieve manier het politieke statement uitdragen dat er altijd hoop is op de vrijlating van Ocalan. De EU moet eindelijk onder ogen zien dat Abdullah Ocalan niet het pobleem is van de Koerdische kwestie maar juist de sleutelpositie is om tot een vredige oplossing te komen van de Koerdische kwestie.
 
De Dahlemer Vrijheidsloop voor de vrijheid van Ocalan wordt ondersteund en gesponserd door vijf landelijke Koerdische organisaties. Het intiatief ging uit van FED KOM Nederland. Yek Kom Duitsland, Fekar Zwtserland, Feyka Frankrijk, Fek Bel Belgie en de internationale Koerdische organisatie Kon Kurd.
 
Het plan van Dahlem was om in 11 weken tijd 825 kilometer voor de vrijheid van Ocalan te lopen. Al op 4 november 2010 behaalde Dahlem het aantal van 827 kilometer. Dahlem besloot als sportman zijn kilometers-limiet te verhogen naar 1000 kilometer.
 
Dahlem deed naast zijn vrijheidsloop voor Ocalan ook politiek lobby werk om voor de vrijlating van Ocalan te pleiten.
Onderweg tijdens zijn vrijheidsloop van over de 800 kilometer ging Dahlem bij de volgende plaatsen en locaties langs:
 
 7 september 2010 Start Arnhem naar de Nederlands-Duits grens bij Emmerich. 21 kilometer.
 9 september 2010 Wezel - Duitsburg. 23 kilometer.
10 september 2010 Dusseldorf langs bij het parlement van de deelstaat Nordrhein-Westfalen.
18 september 2010 Het Koerdisch Festival in Keulen.
20 september 2010 Historische route vanuit Bonn langs de Rein naar Remagen.
25 september 2010 Koblenz naar Nassau. Geboorteplaats Willem van Oranje. 23 kilometer.
30 september 2010 Neu-Isserborg vanuit Frankfurt a.M op bezoek bij de Koerische krant POLITIKA. 13 kilometer.
 2  oktober 2010     19 kilometer voor de vrijheid van Ocalan naar Wiesbaden gelopen.
 4  oktober 2010     Op bezoek bij het parlement van de deelstaat Hessen.
 8  oktober 2010     Langs bij het Federaal Hooggerechtshof van Duitsland in Karlsruhe.  
12 oktober 2010     Stadsparlement Freiburg. Gesprek met Duitse advocaten.
14 oktober 2010     De Duits-Zwitserse grens over Basel en een bezoek gebracht aan de sociaal-democtaten van Basel.
15 oktober 2010     In Zurich toespraak voor de Deens consulaat gehouden voor de vrijheid van Ocalan.
16 oktober 2010     Naar de Zwitserse hoofdstad Bern gelopen. In de regen 31 kilometer.
18 oktober 2010     De Duits-Franse grens over naar Straatsburg. 26 kilometer.
19 oktober 2010     Het Europees Hof voor de Mensenrechten en het Europees Parlement.
20 oktober 2010     In de avond naar Mulhouse. 20 kilometer.
22 oktober 2010     Langs het prachtige meer van Geneve 23 kilometer naar de UNO in Geneve.
25 oktober 2010     Door het centrum van Lyon Frankrijk 22 kilometer gelopen voor de vrijheid van Ocalan.
27 oktober 2010     Door het centrum van Parijs onder begeleiding van 10 fietsers met vlaggen van Ocalan. 21 kilometer.
31 oktober 2010     Van Leuven Vlaams Brabant naar de Belgigische hoofdstad Brussel. 22 kilometer.
  4 november 2010  Denderleeuw, Koerdische Sateliet TV ROJ terug naar Brussel. 27 kilometer.
  8 november 2010  Het Europees Parlement te Brussel.
10 november 2010  Boom - Antwerpen naar de Koerdische Vereniging. 20 kilometer.
11 november 2010  Afspaak met de theoloog Egbert Rooze die werk van Ocalan in het Nederlands heeft vertaald.
 
13 NOVEMBER 2010 Dahlem gaat dan de Belgische-Nederlandse grens over bij Poppel door Goirle naar Tilburg-Zuid.
 
Dahlem loopt zijn laatste kleine 100 kilometer voor de vrijheid van Ocalan door Zuid-West Nederland.
 
15 november 2010 Tilburg - Breda. 21 kilometer.
16 november 2010 Goes - Middelburg. 23 kilometer.
18 november 2010 Middelburg - Zierkzee over de Zeelandbrug. 20 kilometer.
19 november 2010 Rotterdam Den Haag. 24 kilometer.
21 november 2010 Den Haag, Koerdische Vereniging naar het Vredespaleis. FINSH om 11.00. 5 kilometer.
 
Op zondagmiddag 21 november 2010 zal Henri Dahlem op het Koerdisch Feest te Den Haag-Rijswijk doormiddel van een verklaring zijn verdere plannen ontvouwen en helder voor het voetlicht brengen dat zijn finsh in Den Haag voor de vrijheid van Ocalan juist de start is om via de sport en de politieke lobby voor de vrijheid van Ocalan op te komen.

maandag 1 november 2010

TUSSEN KEULEN EN PARIS ligt de weg naar de ADVOCATEN van OCALAN in KOERDISTAN.

Ik heb vandaag op de Reformatiedag, zondag 31 oktober 2010, vanuit Leuven 21 kilometer naar Brussel gelopen voor de vrijheid van Ocalan. Bij de Koerdische Vereniging kreeg ik weer een warm onthaal. Na acht jaar was ik weer terug bij de Koerdische Vereniging te Brussel en het deed mij heel goed om oude bekenden tegen te komen.
Op Belgisch grondgebied kwam ik trouwens al aan op vrijdag 29 oktober vanuit Parijs met de auto (425 kilometer) naar Luik, waar - in de Koerdische Vereniging aldaar - een grote menigte mj met bloemen opwachtte. Op zaterdag 30 okober 2010 ben ik in de regen vanuit Tienen in Vlaams Brabant naar Leuven gelopen, waar ik ook met bloemen werd ontvangen. Mijn vrijheidsloop voor Ocalan naar Brussel had een extra lading omdat ik in Brussel vijf maanden lang actief was voor de Koerdische zaak in 2002 totdat ik eind
januari 2003 door de federale politie (in opdracht van staatsveiligheid) werd gearresteerd wegens verdacht lidmaatschap van de verboden PKK. Twee weken zat ik gevangen en werd ik niet goed behandeld. Ik heb mijn handtekening niet gezet voor het feit dat ik lid zou zijn van de PKK. Na de twee weken gevangenschap werd ik in de nacht van 10 februari 2010 in een civiele auto de grens overgezet bij Essen-Roosendaal. Helaas tot mijn spijt deed ik zes jaar niets meer voor de vrijheid van Ocalan. Echter een jaar geleden besloot ik weer voor de vrijheid van Ocalan te vechten op een sportieve wijze in combinatie met een politieke lobby.
De intocht vandaag te Brussel voor de vrijheid van Ocalan is een soort zegetocht, omdat ik weer de moed heb om vrij en onverveerd openlijk te verklaren dat Ocalan vrij moet komen. In Brussel heb ik afspraken hiervoor met het Europees Parlement en het Belgisch nationaal parlement (plus de Belgische pers). Ik slaap nu de komende week bij het Koerdische Parlement in Ballingschap te Brussel.


Vandaag is de teller van de vrijheidsloop van Ocalan op 753 kilometer gekomen de laatste 17 dagen heb ik zowel hardlopend als met de auto en de trein vele kilometers afgelegd door Zwitserland en Frankrijk.
16 oktober 2010  : 31 kilometer Bern
18 oktober 2010 : 26 kilometer Straatsburg
20 oktober 2010 : 20 kilometer Mulhouse
22 oktober 2010 Geneve naar de UNO (de mooiste tocht; 23 kilometer langs het meer van Geneve.)
23 oktober 2010 terug naar Basel (interview met ROJ TV en terug naar Mulhouse).
25 okober 2010  met de auto vanuit Mulhouse naar Lyon 450 kilometer en daana in de namiddag 23 kilometer door het centrum van Lyon gelopen met een zware wind tegen over de brug bij de rivier de Rhone. Mijn bril vloog bijna de Rhone in.
Op 26 okober vroeg uit bed en met een Koerdische jonge vrouw om 8.00 in de morgen de trein genomen naar Parijs ongeveer 350 kilometer. Vanaf het centraal station met de metro naar Parijs Noord departement 95 Koerdische vereniging.
27 oktober 2010 : 20 kilometer vanuit Parijs Noord naar Parijs centrum op een prachtige zonnige dag met een gemoedelijke zuidewind tegen.
28 oktober 2010  : 21 kilometer door het centrum van Paris midden op de weg onder begeleiding van 10 Koerdische jongeren die op gehuurde fietsen reden met vlaggen van Ocalan terwijl in Parijs werd gestaakt en de stakers demonstreerden.
De komende dagen wil ik nog 75 kilometer rond Brussel afleggen. Dan haal ik mijn eerste doel (de 825 kilometer). Daarna wil ik nog 50 kilometer vanuit Brussel naar Antwerpen hardlopen.
En mijn laatste 125 kilometer wil ik op Nederlandse bodem via Goirle, Tilburg Breda, Goes, Middelburg, Zierkzee, Rotterdam naar Den Haag afleggen. Ik hoop op zondag 21 november 2010 met 1000 kilometer voor de vrijheid van Ocalan voor het Vredespaleis in Den Haag te finishen.
Afgelopen vrijdag 29 oktober 2010 stond in de Koedische krant POLITIKA dat ik naar Koedistan wil om advocaten van Ocalan te ontmoeten. Vandaag heb ik deze wens voorgelegd aan KON-KURD te Brussel en aan de Serok-voorzitter Remzi Kartel. Remzi Kartel gaf aan dat ik naar Koerdistan mag en dat Fed-Kom Nederland het mag regelen; ook mijn wens om naar Berlijn en Stokholm te gaan.
Ik kan nu met recht zeggen dat TUSSEN KEULEN en PARIJS de weg naar de ADVOCATEN van OCALAN ligt in Koerdistan.
Tot slot moet ik eerlijk bekennen dat ik het woord YEK KOM uit het land Duitsland al mis

donderdag 21 oktober 2010

Frankrijk en terug in Zwitserland

De avond van 20 oktober was een ongeloofelijke avond. Ik werd zeer gastvrij ontvangen door de Koerdische Vereniging van Mulhouse in Frankrijk, ongeveer 30 kilometer van de grens van Basel bij Zwitserland. Met de auto werd ik door de Koerden uit Straatsburg 170 kilometer naar Mulhouse gebracht. 
12 kilometer voor Mulhouse werd ik uit de auto gedropt om voor de vrijheid van Öcalan naar de Koerdische Vereniging te lopen. Het was voor de eerste keer dat ik vroeg in de avond liep en weer liep ik 3 kilometer op de autobaan onder begeleiding van twee autos met vlaggen van Öcalan.
Toen ik in het centrum van Mulhouse kwam werd ik door meer autos met Koerdische vlaggen begeleid. Spontaan hadden de Koerden van Mulhouse een demonstratie in het centrum georganiseerd, waar de Franse politie gelijk op afkwam. Onder begeleiding van de Franse politie kon ik dwars door het centrum van Mulhouse naar de Komal lopen.
Daar werd ik door heel veel Koerden opgewacht met bloemen. Ik moest mijn verhaal vertellen en voor mij werd een extra kop linzen soep gehaald. Helaas had ik weinig tijd, want om 20.00 uur werd ik weer opgehaald door de Koerden uit Basel.
Ik dank de PKK uit Bern en Straatsburg die mijn plan steunden om terug te komen naar Zwitserland. Ik dank bij voorbaat het bestuur van de komal van Straatsburg die mij op 29 oktober 2010 naar Leuven Belgie willen brengen.
Ook dank ik de Koerden van Lar Offfenburg die mij op zondag 17 oktober gastvrij hebben ontvangen en mij op maandag 18 oktober 2010 hebben begeleid toen ik de 26 kilometer hardliep over de Rheinbrug bij Straatsburg met een tempo van 16 -17 kilometer per uur.
Op dinsdag 19 oktober 2010 was ik bij het Europees Parlement en het Europees Hof van de Mensenrechten. Helaas was er geen pers, zelfs niet de Koerdische pers. Wat wel positief was is het feit, dat ik te horen kreeg van de persvoorlichting van het Europees Parlement, dat veel leden van het Europees Parlement weten dat ik voor de vrijheid loop van Öcalan.
Nu op naar Genéve de stad waar de UNO haar zetel heeft. Zaterdag 16 oktober 2010 zal ik ook niet vergeten toen liep ik door de regen maar liefst 31 kilometer de Zwitserse hoofdstad in onder begeleiding van veel autos met Koerden met name dank ik de auto vanuit Biel. Morgen ben ik weer in Biel.
Newros TV vanuit Stokholm en de Nederlandse Koerdische site Rudaw.nl hebben verslag gedaan over mijn hardloop naar Bern.
Tot woensdag 27 oktober loop ik de vrijheidsloop van Öcalan in Zwitserland.
Op woesdag 27 oktober 2010 logeer ik in Mulhouse en donderdagavond 28 oktober 2010 in Straatsburg.
Op vrijdagmorgen 29 okober 2010 vertrek ik om 11.00 vanuit Straatsburg naar Leuven Belgie waar ik om 16.30 ongeveer 12 kilometer naar de Koerdische Vereniging van Leuven wil lopen .

Aankomst in Basel

Met mij gaat het heel goed. Ik ben op 14 oktober toch de Duits-Zwitserse grens overgelopen : 12 kilometer. De koerden uit Freiburg hebben mij goed geholpen en de pijn aan mijn rechtervoet is bijna weg. Op 15 oktober heb ik in de stad Zurich gelopen en een toespraak gehouden voor het Deense consulaat tegen een komende verbod op de Koerdische TV zender :ROJ.
Ik heb gelogeerd in Biel, ongeveer 30 kilometer van Zurich. Op 16 oktober heb ik de 21 kilometer naar Bern lopen.













woensdag 13 oktober 2010

Mijn eerste blessure!

Afgelopen maandag wilde ik 21 kilometer lopen voor de vrijheid van Öcalan. Het beloofde
een mooie en warme oktober dag te worden. Om 11.00 uur was het in Freiburg al 21 graden.
Om 11.30 ging ik bij de Koerdische Vereniging van start, dwars door het centrum van Freiburg.
Na 9 kilometer hardlopen verzwikte ik mijn rechter voet. In de auto, die mijn begeleide, heb ik even pauze gehouden en ik nam toen een dom besluit om toch door te lopen. Na weer 5 kilometer verzwikte ik mijn rechter voet voor de tweede keer.
Maandagmiddag hebben de Koerden mij naar het ST. Jozef ziekenhuis in Freiburg gebracht en daar werden foto's gemaakt. Ik moet minimaal twee dagen rusten maar ik hoop aanstaande donderdag 14 okober 2010 toch de Duits-Zwitserse grens over te lopen naar Basel. Verder hoop ik dat ROJ tv en Ozgür Pölitika daar ook bij zullen zijn.
Ik logeer tot donderdag 14 oktober in Freiburg bij een vooraanstaand lid van de Syrisch-Koerdische partij PYD. Ik zal verder een brief schrijven aan Brita Böhler, die in Freiburg is geboren en grootgebracht. Zij was ook de advocaat van Öcalan en heeft een boek geschreven over hem met de titel: De zwerftocht van een leider. Dit boek heeft mij ruim negen jaar geleden geinsprireerd om me in te zetten voor de vrijheid van Öcalan en de Koerdische Zaak. En daarom hoop ik dat Brita Böhler op zondag 21 november 2010 aanwezig kan zijn bij mijn finish voor het Vredespaleis in Den Haag.
Ik hoop dan ook dat Fed-Kom  nu al contact maakt met Brita Böhler om op 21 november aanwezig te zijn bij mijn finish in Den Haag en op het feest van 32 jaar PKK.
Ik ga er gewoon vanuit dat ik verder kan gaan met mijn vrijheidsloop voor Öcalan; zeker tot 900 kilometer. Op naar Basel.

zondag 10 oktober 2010

488 kilometer ! !

Vandaag (zondag 10 oktober) heb ik 12 kilometer afgelegd en ben ik de prachtige stad Freiburg ingelopen.
De Koerden uit Karlsruhe hebben mij per auto begeleid. Vanaf donderdagmiddag 7 oktober 2010 was ik in Karlsruhe waar ik zeer goed ben opgevangen door een groep jonge Koerden. Allemaal studenten. Karlsruhe heeft geen eigen Komele, maar toch ben ik er zeer gastvrij ontvangen. De stad Karlsruhe is een politie stad, waar veel Turkse nationalisten wonen.
Toch ben ik alleen zonder afspraak naar het hooggerechtshof van Duitsland gegaan. Yek-Kom had niet tijdig een afspraak met het Bundesgerichtshof kunnen maken, maar in mijn beste pak (van Hugo Bos met stropdas) en met aktetas ben ik dwars door het politiecordon gelopen naar de hoofdingang van het Duits Federaal gerechtshof te Karlsruhe.
Ik was wel zo verstandig om mijn pkk vlag-speldje van mijn colbert af te halen. Terwijl andere personen werden gecontroleerd en zich moesten identificeren kon ik zonder problemen naar de bali lopen en daar
werd ik vriendelijk geholpen toen ik mijn vraag voorlegde om iemand te willen van de persafdeling in verband met de Koerdische kwestie. Ik moest wel de vraag beantwoorden in welke hoedanigheid ik kwam. Waarop ik als antwoord gaf dat ik als politiek theoloog voor de vrijheid van Öcalan loop en gesponserd wordt door vijf overkoepelende organisaties van Koerden plus de Internationale Koerdische organisatíe Kon-Kurd. Men was onder de indruk van mijn verhaal en ik mocht iemand spreken van de persafdeling. In het Duits gaf ik de persverklaring van Fed-Kom, waarbij ik duidelijk aangaf  dat ik tegen het PKK verbod ben en tegen de manier waarop de Koerden in Duitsland worden behandeld die zich solidair verklaren met de PKK.
Vrijdagmorgen 8 oktober had ik een afspraak met Die Linke partij in Karlsruhe. En gisterenmiddag
heb ik een toespraak gehouden bij het Centraal Station van Karlsruhe op een podium tijdens
een demonstratie tegen het Duits asielbeleid. Een aantal Koerden sprak over hoe de Duitse
politie Koerdische vluchtelingen behandelt en ik kreeg de ruimte om over mijn vrijheidsloop voor de
vrijheid van Öcalan te spreken. Na mijn optreden moest ik nog een interview afleggen met de
Duitse krant de Junge Welt.
Op dinsdagavond 5 oktober 2010 heb ik ook een toespraak gegeven voor de vrijheid van Öcalan bij
het treinstation Stuttgart-Esselingen waar een demonstratie werd gehouden door Stuttgart 21.
Ook op het Nederlandse nieuws kwam het bericht dat de Duitse politie met veel geweld te keer ging
tegen de de demonstranten, die tegen de uitbreiding zijn van het vliegveld van Stuttgart ten koste
van 21 bomen.
Op maandagmorgen 4 oktober 2010 had ik om 11.00 uur een afspraak met het parlement van
de deelstaat Hessen te Wiesbaden. Een uur lang gesproken met politici van Die linke en de SPD.
De Koerden in Wiesbaden hebben mij ook zeer gastvrij ontvangen net zoals de Koerden in Stuttgart en Esselingen en, niet te vergeten, de Koerden van Pforzheim. Pforzheim ligt in het midden tussen Stuttgart en Karlsruhe. Zoals ik al schreef heeft Karsruhe geen eigen komele, net als Wiesbaden. Wiesbaden is net als Karlsruhe een politiestad.
De stad Frankfurt a.M heeft wel een grote Komele maar het bestuur van de koerdische vereniging van Frankfurt a.M wilde mij niet helpen toen ik volgens plan twee weken geleden bij de stad Koblenz aankwam en naar Nassau wilde lopen. Frankfurt stuurde mij door naar de stad Mainz, maar deze stad stond niet op mijn loopplan. Daarna werd ik naar Darmstadt gestuurd. Twee weken geleden wilde Darmstadt mij begeleiden naar Frankfurt maar Frankfurt weigerde mij te helpen. Ik mocht pas op dinsdag 28 september 2010 komen en heb maar een nacht in Frankfurt geslapen. Frankfurt stuurde mij steeds naar andere
Koerdische verenigingen: Hanau en Offenbach.
De Koerden in deze twee plaatsen hebben mij wel zeer gastvrij opgevangen. Het was voor mij dan
ronduit een verademing dat ik op 2 oktober 2010 22 kilometer voor de vrijheid van Öcalan liep van Hoffstad naar Wiesbaden. Helaas moest ik toch nog op maandag 4 oktober in Frankfurt zijn en op een terras ging een bestuurslid van de de Koerdische Vereniging van Frankfurt tegen mij te keer en met hem de
journalist van Politika in Frankfurt: Ik kreeg het verwijt dat ik helemaal niet voor de vrijheid van Öcalan had moeten lopen en maar beter kon stoppen, omdat - volgens Frankfurt - Fed-Kom, Yek-Kom en zelfs Kon-Kurd alles slecht zouden hebben georganiseerd! Ik ben kwaad op het bestuur van Frankfurt omdat
zij eerst de schuld gaf aan de Koerdische vereniging van Darmstadt en later aan iedereen. Het was de afspraak dat Frankfurt  mij per auto naar Stuttgart zou brengen maar er was geen auto beschikbaar. Gelukkig brachten de Koerden van Wiesbaden mij naar Stuttgart.
In een brief aan Öcalan zal ik ook verslag doen over Frankfurt a. M. Gelukkig word ik door de andere Koerdische verenigingen goed behandeld. Vanaf vandaag logeer ik de komende vier dagen bij een Koerd uit Syrisch Koerdistan. Donderdag 14 oktober 2010 hoop ik de Duits-Zwitserse grens over te gaan richting Basel.